Sabahtan beri muhtelif yerlerim kaşınıyor. Büyük ihtimalle zyban yüzünden. Çok acayip bir şeymiş kaşınmak. Böyle kontrol edemiyorsun gibi, otomatik olarak kaşıyorsun.
Zyban ile ilgili okuduklarım beni düşündürdü. Ya kalıcı hasarlar bırakırsa ben de? En fazla nasıl kalıcı bir hasar bırakabilir ki. Yaklaşık 14 ay sigara içtim ben, bir hasar bıraktıysa onlar bırakmıştır. Bu ilaç olmasa ben hala içmeye devam ediyor olurdum ve daha büyük bir hasara yol açardı.
Nerden bulaştım ben sigara denen tuzağa. Başlarda oyalıyordu beni, acımı, mutsuzluğumu anlık da olsa unutturuyor sanıyordum. Bir belanın içinde debelenirken, bir dala tutundum, o da başka bir bela çıktı.
-*-*
Çok garibim. Zihnimden sürekli düşünceler geçiyor. Durduramıyorum onları. İnsanlar var dışarda. Ben içerdeyim, kutu gibi bir odanın içindeyim. Dışarda tanıdığım pek kimse yok. Tanıdığım birileri olsa ne fark eder ki, nasılsa herkesin yanında sıkılıyorum, iletişim kurmak istemiyorum. Çok yalnızım.
-*-*
Senden sonra pek bir şey fark etmedi. Belki daha da kötüleştim. Buraya gelerek ve telefondaki cool sözlerime bakarak iyi olduğumu düşündün. Ama iyi değilim. Burası bir cehennem gibi. Herkes çok yabancı. En önemlisi artık tanımıyorum kendimi. Sanki hiç geçmişim yokmuş gibi, sanki şu an var olmuşum gibi. Derin bir ızdırap içindeyim.
'Sil baştan' filmini anladım. İllaki bir operasyonla hafızanı sildirmene gerek yok. Zamanla bir anlam ifade etmiyor bir zamanlar senin için özel olan kişiyle vakit geçirmek. Zaman siliyor aradaki bağları. "Zaman en büyük ilaçtır". Ne için bir ilaç. Yaşadığın acıyı, trajediyi unutup bir yenisini yaşamak için mi bir ilaç.
-*-
Darmadağınığım. Senden sonra oldu tüm bunlar. Regrese oldum resmen. Düzelir miyim bir gün? (07-03-16, 17.06)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder