Her şeyi ben kafamda kurmuşum. S. nin bana selam vermediğini düşünüyordum, oysaki görmediği için vermiyormuş. Vay be! Zyban'ın yan etkileri mi bunlar? "Aman ya nolcak ki herkesin başına gelir böyle şeyler" cinsinden bir şey mi? Ya da "am I a freak?".
Mutsuz ve husursuzum. Temel bir ihtiyacım sevilmek. Ve bundan mahrumum. En azından onunla birlikte uyuyordum, bu ihtiyacımın büyük kısmını karşılıyordu. Şimdiyse kimse yok. Etrafa bakıyorum. Dışardan nasıl görülüyor bilmiyorum ama aç gözlerle bakıyorum aslında. "Birini görsem de tutulsam, birine yakın hissetsem kendimi" şeklinde düşünceler var aslında kafamda. Ve ben 25 yaşındayım ve yapayalnızım. Ve o kimbilir nerde neler yapıyor. Ve ben onu görmek istiyorum. O hayatımda olsun istiyorum. Ama işte istediklerimiz olmuyor bazen. Hem zaten istediklerimiz gerçekleşse O da O nu isterdi. Ben yine yapayalnız kalırdım. (02-03-16, 16.56)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder