B. hiçbir zaman benim tarafımda olmadı. başlarda bana yönelikti, çünkü kafasında bir ideal vardı ve beni de o ideale göre görüyordu, sonra istediği gibi biri olmadığımı anladı.
Bunun için kızmıyorum ama ona. hepimiz karşımıza çıkan kişiyi kafamızdaki ideale göre değerlendiriyoruz, sonra ona uymadığını görünce de ondan uzaklaşıyoruz.
Fakat bana karşı özel şeyler hissetmese de bana inandığını, güvendiğini biliyorum. Şu dünyada birine en fazla ne kadar inanırsa, güvenirse bana da o kadar inanır ve güvenir. Ama o son çiftliğin "başındaki" adamla, bizimkine yazan kız hakkında egoma yenik düştüğümü, yanıldığımı düşündü. bana inanmadı. hislerime inanmadı. gerçi o kız önemsiz, gelip geçici bir karakter. onun göremediği yüzünü görmeye vakti olmamış olabilir. ama o adam korkunç bir adamdı. B. de benim gibi kırılgan, onu da çok kıracak bir adam. fakat göremedi onun nasıl bir adam olduğunu. Kasım da aradığında o mekana güzellemeler düzüyordu.
o adamın gerçek yüzünü görmemesi de anlaşılır. çünkü insan o adamı bir şey sanıyor, çünkü entelektüel olarak insanı hem çok güzel ikna ediyor hem de insan kendini acayip bir şey bilmez olarak görüyor onun yanında.
amann neyse ne. demek ki böyle olması gerekiyordu her şeyin.
artık yapacak bir şey yok. ben B. nin çok uzağındayım. kastım sadece fiziksel uzaklık değil. sonuçta artık o gelse de ben yakınlaşamam ona.
bunun nedeni beni sevemeyişi mi? belki de bana yalan söylemesi, belki de beni umursamayışını artık fark edişim, belki, belki.. yani beni sevmezdi ama bana acayip önem verirdi. öyle bir durumda şu an hala onu arıyor olurdum belki.
yani kendi üstüme bu kadar da gelmemek daha gerçekçi..
-*-*-
hani şu yanına bir sürü psikotik gelen, kendisi de psikotik gibi duran ve beni taa en başında kandıran (ama yazık en çok da kendini kandırıyor).. hah işte onun yanına gelen ağır bir psikotik case vardı. ben çok sıkılıyordum o case in konuşmasından. ama bir şekilde kilitliyordu beni. neyse benden numaramı istedi, bende yoğun olduğumu, numaramı versem de onunla görüşemeyeceğimi söyledim kalbini kırmamak için ve neticede vermedim numaramı. sonra bu salak bir kez beni gördü ve ignore etmeye çalıştı, sanki çok umrumdaymış gibi.
varmaya çalıştığım nokta şu: bu çocuk benim ondan hoşlandığımı düşündü. oysa ben insan gibi davranıyordum ona. hoşlanmayı bırak, acayip hoşlanmıyordum, ortamda onu görünce "hassiktir" diyordum. ona karşı yoğun olumsuz duygularım olduğu için bunu telafi etmeye çalışırcasına ona iyi davranıyordum. o da ne kadar anlamıyorsa artık duygulardan. benim bu hallerimi benim ondan hoşlandığım şeklinde yorumladı veya bir şekilde ondan hoşlanabileceğimi düşündü. yazık..
ya dr içinse ben herhangi birisiysem? ya gayet insancıl davranıyorsa bana? yani benim durumum o psikotik kadar ağır değil. ama bazı şeyleri göremiyor da olabilirim.
sonuçta evet o mekane girince dr a doğru çekiliyorum. ama 2 aydır dr bir adım atmadıysa, benim de geri çekilme vaktim gelmiş olabilir artık.
5-6 kez daha gitsem nolcak ki oraya?
zaman ne getirir bilinmez ama daha fazla çaba harcamak istemiyorum onun için.
zaten bir "freak" gibi hissediyorum kendimi ara ara. benim için bir yığın adım atmalı ki kişi ona güvenebileyim, inanabileyim. böyle kendim yazıp kendim oynayınca ve ondan da mikro adımlar gelince veya bir iki adım gelecekse bu beni kesmez. bunlar beni ancak paranoyalarla baş başa bırakır. oysa ya kimse olmasın hayatımda ve dolayısıyla paranoyalarda olmasın ya da biri adam gibi olsun.
ayorlemam bu kadar. dağılabilirsiniz. (18-04-16, 17.28)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder