Hep tek başıma görüyormuş beni, içime yönelmişim gibi gözüküyormuşum. "Sanane" diyorum içimden sana. Bir de sanki mükemmel bir insanmış gibi gözlerimin içine bakıyor. Ben de onun gözlerinin içine bakıyorum. Ama herhangi bir şey göremiyorum o gözlerde. Sadece yüzünün çirkin olduğunu düşünüyorum ona bakarken. onunla iletişim kurmak istemiyorum. Bir şekilde karşıma çıkıyor ve bana dair yaptığı gözlemleri, daha doğrusu çıkarımları, kendince kibarca bana söylüyor, benceyse bana savuruyor. Varlığından bir şekilde hoşlanmıyorum, aramızda uzaklıklar var, bu yüzden "oturabilir miyim" diye soruyor. Ama aynı kibarlığını benle konuşurken takınmıyor. Aslında ona dair olumsuz bir kanım yoktu. Ta ki O nun olduğu mekana gittiğini söyleyene kadar. Belki konuştu onunla, belki hala konuşuyor, belki birlikte oldu, belki O bana dair bir şeyler söyledi.. Sırf O nu tanıyor olma ihtimalinden dolayı bahsi geçen kişiye katlanamıyorum.
-*-*-*-*-*-*-
Hoş çocuğu bugün gördüm. O ilk gördüğüm gündeki gibi konuşuyor, adeta saçmalıyor. Göz göze geliyoruz, sanki benimle göz göze gelmek hoşuna gitmemiş gibi bir surat ifadesi takınıyor. Oysa ben onu gördüğüme memnunum, onunla konuştuğuma memnunum ama memnuniyetimi hiç belli etmiyor gibiyim, adeta memnun değilmişim gibi davranıyor bile olabilirim. Aslında merak ediyorum onu. Bu meraktan dolayı da geriliyorum onu görünce. Oysa gözünün içine bakıyorum onun. Kendimden bir şeyler veriyorum ona. Farkında değildir tabi bunun. Küçük bir detay bu. Oysa o bir erkek çocuğu hala, diğer bir çokları gibi. Bedensel olarak bir yetişkin ama konuşmaları, söyledikleri birer çocuk olduğunu ima ediyor. (20-02-16, 15.10)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder